15 Temmuz 2016'da Türkiye, tarihinde eşine az rastlanır bir gece yaşadı. FETO'ya bağlı bir grup, darbe girişiminde bulundu ve bu kalkışma sonucunda birçok masum insan yaralandı, hayatlarını kaybetti. O gece yaşananlar, sadece bir siyasi kriz değil, aynı zamanda bireylerin ve ailelerin de hayatını derinden etkileyen bir travma bıraktı. Bu yazıda, o geceye tanıklık edenlerden birinin hikayesini, bedenindeki yaraların ötesinde bıraktığı psikolojik ve sosyal etkilerini ele alacağız.
15 Temmuz gecesi, İstanbul’un gökyüzü savaş uçaklarının gürültüsüyle inlerken, kahramanlık ve korku bir arada yaşanıyordu. O gece halk, sokaklara dökülerek demokrasiye sahip çıkmak için direnmeye çalıştı. Ancak Maalesef, bu direniş birçok insan için ağır bedellerle sonuçlandı. Yaralananlardan biri de Ahmet Yılmaz'dı; darbe girişimi sırasında kurşunla vurularak ağır yaralanmıştı. Ahmet'in vücudundaki kurşun, sadece fiziksel bir yaraya değil, aynı zamanda içsel bir yolculuğa da işaret ediyordu. Yaşadığı acılar, hayatı için yeni bir dönemin başlangıcı oldu. Kurşunun onun vücuduna bıraktığı yara, aynı zamanda ruhunda açılan yaralar için her gün katlanarak artan bir hatıra oldu. Sadece fiziksel zorluk değil, bununla beraber gelen psikolojik travma, Ahmet’in yaşamındaki her anı etkiledi.
Ahmet'in yaşadığı travma, yalnızca onun değil, ailesinin ve çevresindeki insanların hayatını da değiştirdi. Eşi, çocukları ve hatta arkadaşları bu olaydan etkilenerek herkesin ruhundaki yaralarla yüzleşmeye zorlandılar. Felaketin getirdiği belirsizlik, korku ve travma, toplumsal yaşamı da sarsmıştı. Darbe gecesi yaşanan olaylar, halk arasında büyük bir dayanışma ruhu doğursa da, birçok aile için yıkıntı anlamına geliyordu. Ahmet, kurşun yarası ile sadece fiziksel bir kayıp yaşamış değildi, aynı zamanda tüm o gece boyunca gördükleri, yaşadıkları ve kaybettiği yakınları nedeniyle duygusal bir çalkantının içinde buldu kendini. PTSD (Travma Sonrası Stres Bozukluğu), bu tür travma yaşayanların en büyük düşmanıdır ve Ahmet bu savaşta yıllarca mücadele etmek zorunda kaldı.
Ahmet, tedavi sürecinin başlarında yaşadığı acılara karşı mücadele etti. Fiziksel terapi, operasyonlar ve psikolojik destek, bu sürecin kaçınılmaz bir parçasıydı. Ancak asıl zorluk, yaşamındaki değişimlere uyum sağlamak ve yeni bir düzen kurmaktı. O, kurşun yarasının izlerini taşırken, insanlık halinin nasıl bir mücadele gerektirdiğini her anında hissetti. Kendi hikayesini paylaşmak, Ahmet için olduğu kadar diğer travma mağdurları için de önem taşıyordu. Yaşadıkları, sadece kendi hikayeleri değil, aynı zamanda toplumun aynı travmayla nasıl başa çıkabileceğine dair bir yol haritasıydı.
Sonuç olarak, 15 Temmuz gecesinden kalan acı miras, sadece bireyler değil, topluluklar ve aileler üzerinde de kalıcı etkilere neden oldu. Ahmet’in hikayesi, yalnızca kişisel bir deneyimin ötesinde; o dönemde yaşanan olayların, travmanın ve kayıpların toplumsal hafızada nasıl yer ettiğinin bir göstergesidir. Her ne kadar zaman geçse de, bu gece unutulmayacak ve yaşanan acıların dersleri, gelecek nesillere aktarılacaktır. Umut ve iyileşme yolu, bu zorlu süreci geride bırakma çabası ile şekillenirken, her birey için bir mücadele haline geldi. Ahmet ve benzeri hayatlar, kurşunun bıraktığı izlerin ötesinde, insan ruhunun direncini ve yeniden doğma gücünü temsil etmektedir.
